Гісторыя завода пачалася ў 2014 годзе, калі сваім указам Лукашэнка адвёў зямлю для яго будаўніцтва. Ва ўказе быў устаноўлены тэрмін увядзення яго ў эксплуатацыю - гэта пачатак 2020 года. Аднак у тэрмін увесці не паспелі. Прычым замест 250 млн еўра завод абыйшоўся ў 400 млн еўра . Розніцу ў 106 млн еўра пракрэдытаваў "Беларусьбанк" за кошт рэсурсаў нямецкага банка AKA Ausfuhrkredit-Gesellscha.

Умяшанне дзяржавы ў кіраванне прадпрыемствам прывяло да таго, што сёння ягоны стан  блізкі да катастрофы: кіраўніцтва, у тым ліку заснавальнік, генеральны дырэктар і фінансавы дырэктар завода арыштаваны і знаходзіцца пад следствам, а вытворчасць прадукцыі фактычна спынена. 

Грошай няма зусім - заробак пастаянна затрымліваюць.  Пры чым пастаянныя затрымкі атбываюцца нават нягледзячы на ​​тое, што трацяцца мізэрныя грашовыя рэсурсы на ўтрыманне работнікаў. Бо з-за прастою многія работнікі пераведзены на 2/3 акладу. У цэлым фонд заработнай платы скараціўся больш як у два разы. 

З сыравінай таксама праблемы. Яго пастаўляе толькі «Белколермет» і таму дыктуе прадпрыемству манапольна высокую цану пры нізкай якасці і недастатковай колькасці сыравінных кампанентаў. У выніку замест праектных 25 тысяч кілаграм выпускаецца 2-3 тысячы. 

Пры гэтым са збытам прадукцыі таксама ёсць праблемы як на ўнутраным, гэтак і на знешнім рынках. 

Для невялікіх Мёраў падобная сітуацыя на заводзе - катастрофа. Бо на заводзе застаюцца працаваць амаль 600 чалавек, і практычна ўсё гэта мясцовыя жыхары.

 Іншых прадпрыемстваў у горадзе няма, людзям ісці няма куды. Многія перавучваліся, каб уладкавацца на працу, а зараз поўная невядомасць з перспектывамі развіцця металапракатнай вытворчасцці ў Міёрах і працягам асабістамі кар'ерамі звязанай з ёй. 

Віталь Кажух